WSA w Gdańsku potwierdził, że bezimienna polisa ubezpieczeniowa, opłacana przez pracodawcę, stanowi przychód podatkowy dla pracowników.

WSA w Gdańsku potwierdził, że bezimienna polisa ubezpieczeniowa, opłacana przez pracodawcę, stanowi przychód podatkowy dla pracowników.

Objęcie pracowników ubezpieczeniem od nieszczęśliwych wypadków lub innych ryzyk, takich jak odpowiedzialność cywilna, stanowi dla nich przychód z nieodpłatnych świadczeń – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku. Wyrok nakłada na spółkę jako płatnika obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wartości opłaconej polisy.

Bezimienne ubezpieczenie oznacza, że pracownicy objęci ochroną ubezpieczeniową nie są identyfikowani z imienia i nazwiska. Każdy nowo zatrudniony automatycznie uzyskuje ubezpieczenie, które wygasa po zakończeniu stosunku pracy. Spółka zakładała, że liczba ubezpieczonych będzie się zmieniać, dlatego składki będą obliczane na podstawie średniej liczby zatrudnionych w danym okresie. Informacje o ubezpieczeniu miały być przekazywane pracownikom poprzez sieć intranet oraz komunikację ze związkami zawodowymi. Spółka podkreślała, że opłaca składki z własnych środków, a ich wartość nie jest przypisana do konkretnych osób w umowie ubezpieczeniowej. Dodatkowo pracownicy nie mogą zrezygnować z polisy, która stanowi obowiązkowy element stosunku pracy.

Według spółki polisa ma na celu zabezpieczenie jej interesów przed roszczeniami cywilnymi pracowników oraz zwiększenie komfortu ich pracy. Docelowo spółka planowała wprowadzenie dodatkowych ubezpieczeń, takich jak ochrona od odpowiedzialności cywilnej. Miało to zmniejszyć rotację pracowników oraz wpłynąć na ich zaangażowanie. Spółka argumentowała, że skoro polisa pozostaje bezimienna, nie powoduje powstania przychodu podatkowego u pracowników.

Spółka powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), który wskazuje, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, muszą być spełnione trzy warunki:

– Świadczenie jest dobrowolne i akceptowane przez pracownika.

– Świadczenie jest w interesie pracownika i przynosi mu wymierną korzyść, np. w postaci uniknięcia wydatku.

– Korzyść jest przypisana indywidualnemu pracownikowi i może być wymierna.

Spółka argumentowała, że żaden z tych warunków nie jest spełniony, ponieważ ubezpieczenie jest zawierane w jej interesie, a pracownicy nie mają możliwości rezygnacji z polisy.

Ocena dyrektora KIS i WSA:

W inny sposób sytuację ocenił dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 16 sierpnia 2024 r. (sygn. 0115-KDIT2.4011.324.2024.3.ENB). Uznał, że pomimo bezimienności polisy krąg ubezpieczonych jest zamknięty, ponieważ obejmuje wszystkich pracowników spółki. Na tej podstawie można wskazać osoby objęte ubezpieczeniem oraz obliczyć wysokość ich przychodu wynikającego z opłaconej składki. Według dyrektora KIS sfinansowanie składek przez pracodawcę oznacza uniknięcie wydatku przez pracownika, co jest wymierną korzyścią. Zatrudnienie w spółce może być traktowane jako akceptacja

warunków zatrudnienia, w tym ubezpieczenia. Dyrektor stwierdził, że pracownicy uzyskają z tego tytułu przychód, a spółka jako płatnik musi obliczać i pobierać zaliczki na PIT.

Z tym stanowiskiem zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który uznał, że wykupienie polisy przez pracodawcę jest przychodem z nieodpłatnych świadczeń zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Sędzia Irena Wesołowska wyjaśniła, że:

– Polisa jest w interesie pracownika.

– Korzyść wynikająca z polisy jest wymierna, bo można ją wyliczyć.

– Dobrowolność jest spełniona, ponieważ pracownik, kontynuując pracę, akceptuje objęcie ubezpieczeniem.

Wyrok WSA w Gdańsku z 4 grudnia 2024 r. (sygn. akt I SA/Gd 814/24) jest nieprawomocny.

Przypadek bezimiennych polis pokazuje, że nawet świadczenia, które nie są przypisane do konkretnych osób, mogą zostać uznane za przychód podatkowy, jeśli przynoszą pracownikom wymierne korzyści. Pracodawcy powinni szczegółowo analizować skutki podatkowe takich świadczeń, aby uniknąć nieporozumień i dodatkowych obciążeń finansowych.

 

Wersja skrócona:

Zdaniem WSA bezimienna polisa ubezpieczeniowa dla pracowników, opłacana przez pracodawcę, stanowi przychód podatkowy dla pracowników.

W sytuacji, w której

• polisa obejmuje wszystkich pracowników,
• składki są obliczane na podstawie średniej liczby zatrudnionych i równocześnie
• ubezpieczenie finansowane jest przez pracodawcę i obowiązkowe,

objęcie pracowników ubezpieczeniem powoduje powstanie przychodu podatkowego, co implikuje obowiązek pobrania zaliczki na PIT.

Wyrok z 4 grudnia 2024 r. (sygn. akt I SA/Gd 814/24) jest nieprawomocny.