TSUE wydał wczoraj w polskiej sprawie pierwszy wyrok dotyczący sankcji kredytu darmowego w umowach z konsumentami

TSUE wydał wczoraj w polskiej sprawie pierwszy wyrok dotyczący sankcji kredytu darmowego w umowach z konsumentami

• TSUE wydał wczoraj w polskiej sprawie pierwszy wyrok dotyczący sankcji kredytu darmowego w umowach z konsumentami

Trybunał przypomniał, że umowa kredytu musi w sposób jasny i zwięzły określać RRSO oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, obliczone w momencie zawierania umowy o kredyt. W ramach kosztów, bank musi wymienić też wszelkie inne opłaty powstałe w związku z umową oraz warunki, na jakich opłaty te mogą ulegać zmianie. TSUE uznał, że wskazanie przez bank RRSO, które nie odzwierciedla wiernie wszystkich kosztów umowy, pozbawia konsumenta możliwości określenia zakresu jego zobowiązania w taki sam sposób jak brak wskazania tej stopy. Podkreślił, że obowiązek wskazania w umowie o kredyt warunków, na jakich może nastąpić zmiana opłat związanych z wykonaniem tej umowy, ma dla konsumenta zasadnicze znaczenie, ponieważ dla dokonania oceny zakresu jego zobowiązania powinien on móc przewidzieć ewentualne zmiany tych opłat na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, a tym samym wynikające z tego dla niego konsekwencje ekonomiczne, nawet jeśli początkowa kwota tych opłat jest stosunkowo niska w stosunku do kwoty danego kredytu. Ostatecznie jednak, to sąd krajowy musi ocenić, w jakim zakresie właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie na podstawie brzmienia warunków umownych dotyczących zwiększenia opłat związanych z wykonaniem rozpatrywanej umowy jasno określić ewolucję zakresu swojego zobowiązania w trakcie wykonywania tej umowy.

Najważniejsze tezy orzeczenia można ująć następująco:

• • okoliczność, że w umowie o kredyt wskazano RRSO, które okazuje się zawyżone ze względu na to, że niektóre warunki tej umowy zostały następnie uznane za nieuczciwe, a tym samym za niewiążące dla konsumenta, nie stanowi sama w sobie naruszenia obowiązku informacyjnego;
  • bank odpowiada za brak podania rzetelnych informacji, jeżeli warunki zmiany kosztów wykonania umowy kredytowej zostały określone na podstawie wskaźników, które dla konsumenta są trudne do zweryfikowania zarówno przed zawarciem umowy, jak i w trakcie jej wykonywania. Chodzi tu w szczególności o zmienne wskaźniki ekonomiczne, w tym wskaźniki kontrolowane przez sam bank, a także wskaźniki opisane losowo;
  • fakt, że umowa o kredyt wymienia pewną liczbę okoliczności uzasadniających zwiększenie opłat związanych z wykonaniem umowy, przy czym właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny konsument nie jest w stanie zweryfikować ich wystąpienia ani ich wpływu na te opłaty, stanowi naruszenie obowiązku informacyjnego kredytodawcy, o ile wskazanie to może podważyć możliwość dokonania przez tego konsumenta oceny zakresu jego zobowiązania;
  • sankcja kredytu darmowego może być uznana za nieproporcjonalną wobec banku, jedynie w sytuacji braku wskazania lub błędnego wskazania elementów umowy określonych w dyrektywie, które ze względu na swój charakter nie mogą wpłynąć na zdolność konsumenta do dokonania oceny zakresu jego zobowiązania;
  • państwo członkowskie nie narusza dyrektywy jeżeli przewiduje w swoim prawie krajowym sankcję kredytu darmowego w przypadku naruszenia obowiązku informacyjnego nałożonego na kredytodawcę polegającą na pozbawieniu kredytodawcy prawa do odsetek i opłat, niezależnie od indywidualnego stopnia wagi takiego naruszenia, o ile naruszenie to może podważyć możliwość oceny przez konsumenta zakresu jego zobowiązania.